میلیون‌ها مصرف‌کننده پس از استفاده از نرم کننده لباس یوموش ، «لطافت» لباس‌های خود را دوست دارند. دانشمندان شرکت Kao در ژاپن مکانیسمی را باز کرده اند که نحوه عملکرد موثر این محصولات بر روی پارچه ها و نخ ها را توصیف می کند، که می تواند راه را برای محصولات نرم کننده موثرتر هموار کند.
تحقیقات آنها با تقدیر از برجسته‌ترین تحقیقاتی که در سال 2016 در مجله سورفکتانت‌ها و مواد شوینده منتشر شد، با جایزه‌ای از موسسه تمیز کردن آمریکا (ACI) مفتخر شد.
خانم تاکاکو ایگاراشی، دانشمند کائو، می‌گوید: «دلیل اینکه نرم‌کننده‌ها می‌توانند پارچه‌هایی مانند حوله را نرم کنند، معمولاً با کلمه کلیدی ساده «سر خوردن» درک می‌شد، جایی که محصول بین الیاف یا نخ‌ها با کاهش اصطکاک بین آنها می‌لغزد.»
وقتی حوله پنبه‌ای را مشاهده کردیم که به‌طور طبیعی قبل از درمان با نرم‌کننده‌های پارچه خشک می‌شد، بافت این حوله خشک شده نه تنها سفتی بلکه «سختی» را به ما می‌داد، گویی با چیزی چسبانده شده بود. این بافت سخت. مربوط به “لغزش” یا اصطکاک نبود.”
در تحقیقات خود، خانم ایگاراشی و همکارانش ابتدا بر درک این موضوع تمرکز کردند که چرا وقتی از نرم کننده استفاده نمی شود، پارچه سخت می شود.
“ما به این نتیجه رسیدیم که این پدیده سخت شدن به دلیل “پیوند هیدروژنی” است که در آن آب محدود غیر منجمد نقش اصلی ایجاد پیوند متقاطع بین الیاف پنبه را ایفا می کند.
ما نظریه جدیدی را ارائه کردیم که اثر نرم کنندگی پارچه است. در نظر گرفته شد که نرم کننده عمدتاً ناشی از مهار تشکیل پیوند متقابل مبتنی بر پیوند هیدروژنی توسط آب محدود غیر منجمد بین الیاف منفرد است.
“ما همچنین دریافتیم که عامل نرم کننده تمایل دارد که ترجیحاً به قسمت های در معرض دید نخ ها از طریق چندین روش مشاهده منحصر به فرد جذب شود. این به این معنی است که نقش نرم کننده های پارچه در نقطه در معرض دید نخ ها برای ایجاد احساس کمتر اهمیت دارد. نرمی.”
محققان دریافتند که غلظت عامل نرم کننده از قسمت بیرونی به درونی نخ ها کاهش می یابد. این قسمت بیرونی سختی خود را از دست می دهد و قسمت داخلی سختی ناشی از پیوند هیدروژنی فوق را حفظ می کند.
با این یافته ها، این جذب ناهموار خاص عامل نرم کننده به عنوان پدیده کلیدی برای ایجاد نرمی مناسب همراه با احساس فنری به پارچه هایی مانند حوله های نخی در نظر گرفته می شود.
بدون دیدگاه